De vergeefse zoektocht naar bolknakken-rokers

In zijn column in het AD van 15 september 2014 beschrijft oud-scheidsrechter Mario van der Ende de zoektocht van het Haagse VUC naar een nieuwe voorzitter. Geen makkelijke klus klaarblijkelijk en Van der Ende sluit af met de verzuchting dat authentieke clubbestuurders uitsterven en allemaal worden vervangen door professionele clubmanagers. Dat eerste geloof ik graag, dat tweede helemaal niet.

Inderdaad de grijze pakken zijn wel zo’n beetje uit de bestuurskamers verdwenen en de bolknakken en het citroentje jenever ook. Echter, juist het bestaan of invoeren van een professionele clubmanager kan een “jongeling” (35-50 jaar) doen besluiten om zo’n zware functie op te pakken, ondanks de drukke baan, gezins- en sociaal leven. Juist de verenigingsmanager als spil in de organisatie tussen beleidsmakers (bestuur) en uitvoeringsorganisatie (trainers, vrijwilligers) zou het voor een bestuurder-in-spe aantrekkelijk moeten maken om toch in te stappen. En daarmee wordt het anders, niet per se minder, dus de verholen en nostalgische verwijzing dat het daarmee allemaal minder wordt spreekt me ook niet echt aan.

Er worden nogal wat vaardigheden verwacht van een moderne bestuurder

Want ook volgens Van der Ende wordt er nogal wat gevraagd  van de hedendaagse bestuurder: bestuurlijk, leidinggevend, inspirerend, communicatief, stimulerend, sportief, coördinerend, voetbalverstand, 24/7 beschikbaar : het schaap met de 5 poten. Met zo’n wensenpakket (ik mag hopen dat het geen eisenpakket is) wordt het inderdaad wel heel moeilijk een geschikte kandidaat te vinden.

Maar om het behapbaar te houden staat er mijns inziens een belangrijke vaardigheid niet bij: delegerend vermogen en de vaardigheid andere mensen te benutten op hun expertise. Je hoeft niet alles zelf te doen en kunnen, je moet vooral de lijnen uitzetten. En takenpakketten maken die door anderen uitgevoerd kunnen worden en die niet per se in het bestuur hoeven te worden gedaan. De verenigingsmanager is een uitstekend (betaald) voorbeeld van een takenpakket dat niet per definitie door bestuursleden hoeft te worden uitgevoerd. Die er heel veel uren in kan stoppen die vrijwilligers nou eenmaal niet hebben. Die het voor andere vrijwilligers weer heel veel leuker kan maken, waardoor zij zich kunnen richten op hetgeen zij leuk vinden/ waar ze goed in zijn. Bardienst planning, inkoop, ledenadministratie, nieuwsbrieven schrijven, boekhouding: allemaal takenpakketten die goed afgesplitst kunnen worden en die een bestuur en zijn voorzitter in staat stelt zich te richten op zijn kerntaak: besturen, richting geven.

Roken

Menig bestuurder geeft de pijp aan Maarten en het lijstje met goede kandidaat-opvolgers gaat al snel in rook op als die horen wat er allemaal van ze gevraagd wordt. De achterblijvers roken een zware pijp. Door slim te delegeren en eventueel gebruik te maken van betaalde krachten als verenigingsmanagers trekken de kruitdampen op en kan de verenigingsschoorsteen blijven roken. De bestuurders hopelijk niet…